Desde o hospital - Día 1
Hai uns minutos leváronse a Paulo ao niño. A nai durme esmagada polo día terríbel: mencer ás sete, a operación, os goteiros machacando continuamente, a emoción do neno, os intentos coa teta, o balbordo das visitas, os puntos da cicatriz que pican, nin gota de bebida ou chisco de comida...
Escribo desde a miña escueta cama de acompañante, cando remata o primeiro día de vida de Paulo. Non teño conexión, así que non sei cando o poderei postear. Pero as sensacións escrébense mellor en quente.
O rapaz foi un bendito. Apenas choromicou timidamente cando tiña algo de fame. Agarrou ben a teta; custaba soltalo. Durmiu moito pola tarde, cando lle quitaron uns mocos que non o deixaron acougar do todo pola mañá. Saiu ben feitiño. Todos din que é cuspidiño á irmá; pero tódolos bebés se parecen.
Sen embargo, a sensación máis potente do día foi ben estrana. Aínda non sei como valorala. A iso das catro chegou Catuxa con Tita. Viña preciosa, co seu vestido de pana marrón e dúas coletas. Enorme, absolutamente enorme a carón do seu irmán (sona todavía moi raro isto do seu irmán).
Por primeira vez en case dous anos, a miñoca non era o centro absoluto de atención. Ao contrario, era unha persoaxe secundaria. E parecía que o notaba: algo pasaba alí que non era normal. Deulle un bico ao bebé e chamouno "Paillo" un par de veces. Quizáis pensara que por alí zoaba o vento. Ese sentimento anómalo seu era contaxioso; polo menos, eu contaxieime.
Saqueina da habitación e fomos dar unha volta pola maternidade. Parece que algo espabilou. Logo chegaron os curmáns, e a cousa voltou á normalidade. Máis tarde, os avós contáronnos por teléfono que tiña rematado Epi e Blas e que liscaban a lavar os dentes: o canciño esperaba na cama. Todo cotiápara ela, pero eu aínda teño algo no estómago. Supoño que son teimas de pais segundóns primeirizos, pero xa me fastidiaría que a rapaza o levara mellor ca min.
En fin, o esencial é que Pauliño e a súa nai están estupendamente. Xa devezo por que chegue o venres e marchemos para o Valiño: se vai sol, alí estaremos todos - fillo, filla, gato, avós, bis, curmáns, tíos - xogando no céspede e coidando do bebé.
[Escrito o luns 24, a iso das doce da noite]
Escribo desde a miña escueta cama de acompañante, cando remata o primeiro día de vida de Paulo. Non teño conexión, así que non sei cando o poderei postear. Pero as sensacións escrébense mellor en quente.
O rapaz foi un bendito. Apenas choromicou timidamente cando tiña algo de fame. Agarrou ben a teta; custaba soltalo. Durmiu moito pola tarde, cando lle quitaron uns mocos que non o deixaron acougar do todo pola mañá. Saiu ben feitiño. Todos din que é cuspidiño á irmá; pero tódolos bebés se parecen.
Sen embargo, a sensación máis potente do día foi ben estrana. Aínda non sei como valorala. A iso das catro chegou Catuxa con Tita. Viña preciosa, co seu vestido de pana marrón e dúas coletas. Enorme, absolutamente enorme a carón do seu irmán (sona todavía moi raro isto do seu irmán).
Por primeira vez en case dous anos, a miñoca non era o centro absoluto de atención. Ao contrario, era unha persoaxe secundaria. E parecía que o notaba: algo pasaba alí que non era normal. Deulle un bico ao bebé e chamouno "Paillo" un par de veces. Quizáis pensara que por alí zoaba o vento. Ese sentimento anómalo seu era contaxioso; polo menos, eu contaxieime.
Saqueina da habitación e fomos dar unha volta pola maternidade. Parece que algo espabilou. Logo chegaron os curmáns, e a cousa voltou á normalidade. Máis tarde, os avós contáronnos por teléfono que tiña rematado Epi e Blas e que liscaban a lavar os dentes: o canciño esperaba na cama. Todo cotiápara ela, pero eu aínda teño algo no estómago. Supoño que son teimas de pais segundóns primeirizos, pero xa me fastidiaría que a rapaza o levara mellor ca min.
En fin, o esencial é que Pauliño e a súa nai están estupendamente. Xa devezo por que chegue o venres e marchemos para o Valiño: se vai sol, alí estaremos todos - fillo, filla, gato, avós, bis, curmáns, tíos - xogando no céspede e coidando do bebé.
[Escrito o luns 24, a iso das doce da noite]
Comentarios