A xanela

Tódalas mañás. Sen excepción. Os nenos son de ritos, de costumes, de rutinas. E como eu tamén o son, Catuxa e máis eu repetimos diariamente pequenos xestos cotiás.

Teño a sorte de estar aínda na casa cando Catuxa se levanta par ir ao cole. Ven sendo contra as oito menos cuarto: eu xa almorcei e só me queda poñer a gravata, coller a chaqueta e marchar.

Aproveitamos para dármonos un bico, facer un par de bromas e falar un ratiño. Todo mentres Tita vaille poñendo a roupa e peiteándoa. Mami tamén anda por alí; tamén deixa a casa a iso das oito. Son dez minutiños dos que moitas veces non dispoño para vela cando chego do traballo pola tarde: ten que deitarse cedo polo madrugón.

Cando saio co coche do garaxe, teño que pasar por diante da habitación de Catuxa. Paro no camiño diante da xanela e baixo a do coche; saco o brazo e saúdo: "¡chau, chau!". Sempre está ela alí, no seu cuarto: cun sorriso de orella a orella, moi leda, abaneando o seu brazo; a través do cristal, lese nos seus beizos: "¡chau, chau!".

Nese intre, non creo que haxa dúas persoas máis felices no mundo.