Voltou Catuxa

Porque non era ela a que estivo por aquí as últimas case dúas semanas. A febre, os mocos, o non comer, o mal durmir, os xaropes, os médicos, o termómetro... entre todos deixárona feita pó, sen ganas de sorrir, de xogar, nin de falar. Claro que non era ela: era unha pantasma que semellaba Catuxa.

Pero hoxe, por fin, despois de catro días de antibióticos, xa temos a Catuxa de novo connosco. Xa troulea, xa xoga, xa come, xa coida do irmán, xa ri, xa nos deixa sorrir.

Velaquí dúas probas: á esquerda, os agarimos ao bebé; debaixo, controlando a situación desde o alto do tobogán.

Aínda que debo dicir que algo quedou que non estaba antes: esa lixeira capa de ciumes, supoño que normal nesta situación, que a fai unha nena máis miqueira do que xa era, non pouco. Espero que a volta á escola e á normalidade a semana vindeira a axuden a asimilar a presenza do irmán.