A faciana aceda da vida moderna

[En castellano] Tanto eu como a nai de Catuxa traballamos. Traballamos moito, de feito. Coido que eu traballo moitísimo, quizais demasiado.

Namentres, a nena pasa boa parte da semana laborable ao coidado da familia. María ven a casa a atendela tres días á semana. Os outros dous responden a unha perfecta rutina establecida cos avós: os martes, despois do xantar e da sesta, marcha para Monte Alto; o mércores á hora da merenda prodúcese o intercambio e tira cara ao Peredo; o xoves antes do baño está de volta na casa.

Hai semanas en que os martes eu non xanto na casa: estou fóra por traballo. Se teño mala sorte, pode que ese xoves haxa choio dabondo e non sexa quen de saír da oficina antes das dez da noite. Cando teño a desgraza de que así coincida, non vexo desperta á miñoca desde o luns á noite até o venres ao mediodía. E iso non é doado de levar.

A semana pasada era xa tarde o xoves. Na oficiña, consultei o correo, e chegoume o aviso dun novo post en Catuxa, a nena: a avoa tiña publicado as andanzas da nena na piscina ese día no Peredo.

Inmediatamente pensei: ¡que merda de vida é esta que teño que enterarme por Internet das cousas que fai a miña filla no seu día a día máis normal!

Marchei correndo e cheguei a casa a tempo de bicar a Catuxa antes de que fóra para o berce. E fuxiron as magoas. Pero xa non hai quen me quite ese regusto acedo...